Draag jij de hele wereld op je schouders? Of durf jij dingen los te laten en bespreekbaar te maken? Vroeger vond ik dat ik altijd alles zelf moest doen. Want alleen ik was degene die het goed kon doen. Ik trok alle huishoudelijke klusjes naar me toe, regelde alles voor de kinderen en ook op het werk nam ik veel te veel hooi op mijn vork. En alles wat ik deed moest perfect zijn.
Onrustig & opgejaagd
Ik had vaak een onrustig gevoel, het gevoel geen controle te hebben. En mijn patroon was om die controle terug te pakken door nog meer naar me toe te trekken. Nog meer ballen in de lucht te houden, nog harder te werken, nog beter voor de kinderen te zorgen.
Maar natuurlijk werkte dit averechts. Want hoe meer ballen ik in de lucht hield, hoe meer er konden vallen. Met als resultaat dat ik vaak moe en futloos op de bank zat en geen energie meer over had om leuke dingen te doen.
Van rennen naar stilstaan
Gelukkig is dit nu verleden tijd en kan ik dingen beter loslaten en bij anderen laten. Ik weet inmiddels dat hoe onrustiger ik me voel, hoe meer rust ik nodig heb. Dus in plaats van te versnellen en nog meer te gaan doen, laat ik nu dingen vallen en vertraag ik waar mogelijk. Want de onrust in mij, wil mij iets zeggen. Door daar bij stil te staan, komt er vanzelf weer rust en ruimte.
Onbewust patroon
Het grappige is dat ik me vroeger nooit afvroeg waarom ik dit patroon had. Het gebeurde gewoon. Ik had er geen controle over. De eerste stap om patronen te doorbreken is dan ook om je bewust te worden van je eigen gedrag.
- Wat maakt dat jij de controle vast wilt houden?
- Wat maakt dat jij boos wordt op jouw zoon of dochter?
- Wat maakt dat jij op het werk alles tot in de puntjes goed verzorgd moet hebben?
Angst om het niet goed te doen
Ik kan je één ding verklappen: Onder die patronen zit altijd angst. Angst om afgewezen te worden. Angst om veroordeeld te worden. Angst om het niet goed te doen. Angst om …. Vul maar in. En daarnaast komen de patronen voort uit het voorbeeld dat jij vroeger hebt gehad van jouw ouders. En soms dienen die jou helemaal niet.
Alles is een keuze
Zo werd ik daar vandaag nog mee geconfronteerd. Suus mag vanmiddag haar eerste proefje doen op de manege. Zonder erbij na te denken heb ik de hele tijd aangenomen dat ik mee zou gaan. Zonder overleg met Erik Jan heb ik in mijn agenda gezet dat ik de hele middag onder de manege ben om Suus te helpen met het opzadelen en poetsen van haar pony, met het moreel steunen en het voorlezen van de proef. Het voelde echter voor mij ook een beetje als een verplichting. Want tja, het kwam toch maar weer op mijn schouders aan (zei mijn hoofd). Tot ik vanmorgen door het volgen van een online les van mijn eigen coach, weer even helder voor de geest kreeg dat alles een keuze is.
Geen aannames doen
Ik werd mijn neus op de feiten gedrukt. Want ik heb in dit geval aangenomen dat ik met Suus naar de manage ga. Het was geen bewuste keuze. Ik nam aan dat moeders dit nu eenmaal doen. Omdat mijn eigen moeder dat ook altijd op zich heeft genomen. Ik nam aan dat ik een slechte moeder zou zijn als ik dit niet voor mijn dochter over zou hebben. En ik ga toch altijd met haar mee naar de manege. Dus nu ook ……
Wat als….
Ik heb er geen moment bij stil gestaan dat Erik Jan ook mee kan naar het proefje van Suus. Sterker nog: Hij geniet er misschien nog wel meer van en Suus heeft waarschijnlijk meer aan hem, omdat ik toch altijd zelf ook een beetje zenuwachtig ben voor dit soort nieuwe gebeurtenissen (Je kent het wel: Een hoofd dat aan de haal gaat met nog meer aannames: als ik de proef niet goed voorlees, dan maakt Suus misschien wel een fout. En dan haalt ze misschien wel een heel laag cijfer. En dan heb ik gefaald…. Tja, ik ben ook maar een mens ?)
Geef ruimte aan de ander
Toen ik me dit bewust was, vroeg ik aan Erik Jan of hij het eigenlijk wel oké vindt dat ik met Suus meega vanmiddag. Ik vertelde dat ik het zonder erbij na te denken naar mezelf heb toegetrokken. En wat bleek? Erik Jan had het inderdaad niet leuk gevonden dat ik zonder overleg had bedacht dat ik dit ging doen. Maar hij had het niet de moeite waard gevonden om het te bespreken. Door mijn vraag bood ik hem een kans om alsnog zijn woordje te doen. En ik gaf mezelf de keus om wel of niet mee te gaan.
Nieuw perspectief
En dit levert nieuwe kansen en nieuwe perspectieven op. Niet dat het in dit geval veel heeft veranderd. Ik ga nog steeds gezellig met Suus mee. Maar we hebben wel alle twee ons zegje kunnen en samen een bewuste keuze kunnen maken. En ik heb niet meer het idee dat alles op mijn schouders rust. Kortom: Een win-win situatie ?
Herken jij dit? En zoek jij een nieuw perspectief? Of wil je eens samen met mij jouw angst in de ogen kijken? Vraag dan een gratis spiegelsessie aan. Ik maak graag tijd voor je. Ik beloof je minimaal 2 waardevolle inzichten waar jij op verder kunt bouwen. Zodat ook jij weer meer rust en ontspanning kunt gaan ervaren.
Tot snel!
Lieve groet,
Linda